Wahania i spadek nastroju, określane jako tzw. baby blues, zwykle mają charakter łagodny i mijają mniej więcej w ciągu 10 dni od porodu. Jednak gdy stan taki pogarsza się i trwa dłużej niż dwa tygodnie, jest pierwszą oznaką poważniejszego zaburzenia – depresji poporodowej.
Przyczyną złego samopoczucia po ciąży są wręcz szalejące hormony. Podczas porodu u rodzącej pojawia się bardzo wysoki poziom estrogenu , który znacznie spada wkrótce po rozwiązaniu. Obniża się także poziom progesteronu. Następnie rośnie wydzielanie hormonu umożliwiającego karmienie piersią - prolaktyny. W okresie połogu wydziela się też oksytocyna. Na dodatek intensywnie waha się poziom hormonów płciowych, a także hormonów tarczycy i nadnerczy.
Wszystko to powoduje zmienność nastrojów- od stanu euforycznej wręcz radości, do płaczliwości i smutku. Wyrównania obniżonego stanu emocjonalnego można się spodziewać około dwóch tygodni po porodzie, gdy zostaje ustanowiona równowaga hormonalna.
Nie ma więc niczego dziwnego w tym, że kobieta po urodzeniu dziecka czuje się przybita. Kiepski nastrój zwykle szybko mija. Zwykle, ale nie zawsze. Czasem złe samopoczucie utrzymuje się dłużej. Poza tym objawy wskazujące na depresję mogą pojawić się nawet w kilka miesięcy po porodzie.
Najczęstsze objawy depresji poporodowej to m.in.:
- drażliwość, płaczliwość,
- zaburzenia snu i łaknienia,
- niska samoocena,
- niechęć do działania i podejmowania decyzji,
- spowolnienie psychoruchowe oraz poczucie niekompetencji i bezwartościowości,
- stany lękowe,
- Ponadto, chora nie przejawia zainteresowania dzieckiem.
- Zaburzeniom towarzyszą też poczucie winy oraz natłok myśli, a nawet próby samobójcze.
Wymienione objawy łączą ogromny smutek i poczucie straty.
Depresja poporodowa jest to poważna choroba, bezwzględnie wymagająca konsultacji z lekarzem psychiatrą. Oprócz leczenia farmakologicznego pod kontrolą lekarza bardzo istotne jest wsparcie psychoterapeutyczne. Farmakoterapia połączona z psychoterapią są skuteczną formą leczenia, lecz bardzo ważne jest również wsparcie psychiczne ze strony partnera, rodziny, przyjaciółki.
Co należy robić? Przede wszystkim - zareagować. Ze zrozumieniem, ciepłem oraz cierpliwością wobec chorej. Nie czekać, aż samo minie., bo niestety nie minie. W takiej sytuacji kobieta potrzebuje głównie ciepła, zrozumienia i delikatności. Nie można pozwolić chorej, aby zamykała się w swoim własnym świecie. Trzeba pytać, co czuje, jak się czuje i rozmawiać z nią o jej troskach, zmartwieniach, obawach. Uważne wysłuchanie ze zrozumieniem, ma większą moc ,od pobłażliwego doradzania, czy udzielania wskazówek. Właśnie takich zachowań, należy unikać.
Tagi:
poród, ciąża, depresja, depresja poporodowa
*Wszystkie artykuły medyczne prezentowane na stronie są zgodne z wiedzą medyczną, ale żaden nie może być traktowany jako diagnoza lekarska, lecz wyłącznie jako materiał edukacyjny. W przypadku zaobserwowania u siebie niepokojących objawów należy skonsultować się z lekarzem.
